Δυστυχώς, δεν πάθαμε και τίποτε...

Δηλαδή, για να έχουμε καθαρούς λογαριασμούς, αυτή τη στιγμή που μιλάμε ο Ολυμπιακός σέρνεται στα δικαστήρια διότι κάποιοι ποδοσφαιριστές έχουν καταγγείλει επιθέσεις στο Καραϊσκάκη. ΠΑΟΚ και ΑΕΚ θα συρθούν στα δικαστήρια γιατί στον μεταξύ τους τελικό είχαν μαζί τους οπαδούς που - μεταξύ άλλων - κουβαλούσαν μαζί τους μαχαίρια. Και στη Λεωφόρο κάποιος πέτυχε στο κεφάλι, πάνω - κάτω - χαμηλά - δεξιά δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει, τον αντίπαλο προπονητή με κουτάκι μπύρας.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Για όλα αυτά έχουμε - σχεδόν - τινάξει στον αέρα το ελληνικό ποδόσφαιρο για να αναλύσουμε, ερμηνεύσουμε, αν θέλετε να "πασπατεύσουμε" τον πειθαρχικό κώδικα και να τον φέρουμε - οι ομάδες δηλαδή - στα μέτρα μας. Ποιος φταίει περισσότερο; Ποιος θα πρέπει να τιμωρηθεί με μεγαλύτερη ποινή; Ποιος το έκανε, αλλά πριν το είχε κάνει ο άλλος και δεν ήταν ακριβώς έτσι αλλά λίγο αλλιώς; Ποιος την έχει μακρύτερη (με το συμπάθιο);

Εδώ μιλάμε για πολύ σοβαρές ιστορίες. Οι οποίες αποτελούν ευθεία απειλή για την ελληνική κοινωνία. Αλλωστε, κατά γενική παραδοχή, οι συμπεριφορές γηπέδου δεν αποτελούν πλέον απλώς μέρος της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και παράδειγμα προς μίμηση. Αυτά, λοιπόν, που έγιναν στα ελληνικά γήπεδα σε διάστημα μόλις λίγων εβδομάδων, το πιθανότερο είναι ότι πολύ σύντομα θα τα δούμε να συμβαίνουν στα σπίτια μας. Τότε, άραγε, τι θα ψάχνουμε; Αν το κουτάκι μπύρας που μας πέτυχε ήταν γεμάτο ή αν το μαχαίρι έκοβε καλά ή δεν το είχαν ακονίσει;

Αυτό που έγινε στη Λεωφόρο έχει γίνει με τον Αναστασίου στο Καραϊσκάκη. Με τον Σίλβα στην Τούμπα. Η αντίδραση σε όλες περιπτώσεις ήταν η ίδια και ας είναι περίεργο που διακόπηκε μόνο τώρα ο αγώνας. Η αγωνία για τον επαγγελματία που κάθε φορά τραυματιζόταν δεν ήταν από ενδιαφέρον στην ανθρώπινη ζωή. Αλλά για το αν μπορεί να συνεχιστεί ο αγώνας! Αυτό είχε σημασία...

Οι μισοί χαίρονταν στη διάγνωση ότι ο τραυματισμός δεν είναι σοβαρός, όχι γιατί ο άνθρωπος είναι καλά, αλλά γιατί αποδεικνύεται ότι είναι τόσο καλά, ώστε να συνεχιστεί ο αγώνας. Αρα να μην τιμωρηθεί η ομάδα, άρα να κερδίσουμε, άρα στο τέλος να πιούμε και μερικές μπύρες για τη νίκη. Μπορεί μάλιστα, δεν ξέρω, την ίδια στιγμή οι άλλοι μισοί, οι "δικοί του" άνθρωποι, ανεξαρτήτου ομάδας, να ένιωθαν και μια μικρή απογοήτευση που ο τραυματίας ή έστω χτυπημένος δεν έπαθε και κάτι σοβαρό για να έχουν να λένε. Ωστε οι άλλοι να σωπάσουν...

Είναι τέτοια η κατάντια όχι του ελληνικού ποδοσφαίρου απλώς και μόνο, αλλά συνολικά της ελληνικής κοινωνίας. Από αυτό το σημείο, μάλλον δεν υπάρχει γυρισμός. Αν υπάρχει, αυτό μπορούν να το κάνουν μόνο οι ίδιες οι ομάδες. Αντί δηλαδή στα αποδυτήρια να κυνηγούν τον διαιτητή για να ξαναβγεί στον αγωνιστικό χώρο, να κυνηγούν εκείνον που πετάει μπουκάλια, ποτήρια, νερά, μπύρες, κρατάει μαχαίρια, ρίχνει σφαλιάρες και κάνει ό,τι μπορεί να βάλει ο νους στα ελληνικά γήπεδα.

Αλλά αντί γι' αυτό, οι ομάδες ψάχνουν άλλοθι στο παρελθόν, σε μη τιμωρίες αντιπάλων, στο πόσα ml είχε μέσα το κουτάκι μπύρας. Το έχουν κατά καιρούς κάνει όλοι, πλέον με δηλώσεις τους και άνθρωποι... πέραν πάσης υποψίας. Αρα πια χωρίς εξαίρεση. Στις τιμωρίες υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά είπαμε ότι αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Οχι τόσο σοβαρή, μπροστά στον κίνδυνο της ανθρώπινης ζωής...